Włodowice - wieś o charakterze miasteczka położona na skraju krawędzi jurajskiej. Miały one prawa miejskie w pierwszej połowie XIV w. W drugiej połowie XVI w. Włodowice były jednym z głównych ośrodków reformacji w tym rejonie Polski. Kościół tutaj także zamieniono na zbór ariański. Do rzędu wsi Włodowice spadły w 1970 r.

         Miejscowość leżąca  w pn.-zach. części Wzgórz Włodowicko-Ogrodzienieckich (prawdopodobnie potoczna nazwa), stanowiących południową część Wyżyny Częstochowskiej. Prawdopodobnie nazwa wywodzi się od Włodków, których ród od zamierzchłych czasów tu osiadł. Inna wersja zakłada, że nazwa wsi pochodzi od dawnego słowiańskiego imienia Włodowuj.  Włodowice rozsławił jeden z ostatnich właścicieli Michał Poleski, który w 1870 r. założył tu znaną szkołę agronomiczną, w której zgromadził bogaty zbiory przyrodnicze. Ten sam Michał w Rokitnie szlacheckim utworzył dużą bibliotekę naukową. Jest on też autorem pracy historycznej pt. Zamek Ogrodzieniecki (wydanej w r. 1913). Murowany kościół św. Bartłomieja został zbudowany w latach 1701-1703 na miejscu poprzedniego z około połowy XV w. Mimo zniszczeń (pożar w 1772 r. z powodu pioruna), przekształceń (podniesienie wieży w 1796 r., dobudowa zakrystii i kaplicy w 1890-1911) zachował charakter barokowy. Na płd.-wschód od rynku znajdują się ruiny pałacu zbudowanego przez Stanisława Warszyckiego w drugiej połowie XVII w. Według tradycji w 1683 r. gościł w nim król Jan III Sobieski. Stąd trzy pokoje nazwane królewskimi. W 1956 r. zniszczył go kilkudniowy pożar.